۱۵۸
إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِنْ شَعَائِرِ اللَّهِ ۖ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلَا جُنَاحَ عَلَيْهِ أَنْ يَطَّوَّفَ بِهِمَا ۚ وَمَنْ تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللَّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ
تفسیرفاء در (فمن...) نشان میدهد که آیه در مقام نفی توهم حظر است. وگرنه استنتاج و تفریع معنا ندارد. سعی صفا و مروه جزء حج و عمره بوده است. چه چیزی سبب این توهم حظر بوده است؟ پیامبر اکرم در معاهده شرط فرمود که بتهای صفا و مروه را برای اعمال حج بردارند. چنین هم شد. بعد از مهلت سه روزهی کفار، چند نفر که دیر رسیدند برای سعی دچار ابهام بودند که حال با برگستن بتها به صفا و مروه، آیا باید یا جایز است که سعی کنند یا خیر؟ یعنی در اطلاق احوالی حکم شرعی شک کرده بودند. خداوند میفرماید، این دو کوه فراتر از این بود و بود بتها نماد الاهی است و وجود این بتها مانع سعی نیست. (برگرفته از درس استاد سیدجواد شبیری) |
بدون نظر